Ήταν βάση ομολογιών παλιών συμμετεχόντων, το πιο δύσκολο και απαιτητικό σε διαδρομές, οδοιπορικό Λεωνιδίου.
Τερμάτισαν περίπου οι μισές ομάδες και κάποιοι άλλοι δεν εκκίνησαν καν μόλις πληροφορήθηκαν τις διαδρομές.
Το να είσαι 7 ώρες και 30 λεπτά στη σέλα σε τέτοιους δρόμους είναι δύσκολο, που στο άκουσμα και μόνο, πολλοί σύντροχοι απο τους παρευρισκόμενους κόλλησαν και δεν μπήκαν σε διαδικασία να ξεκινήσουν.
Όλο αυτό λοιπόν αν υπολογίσει κάποιος ότι βρήκαμε σε σημεία αρκετή βροχή (άλλοι έφαγαν χαλάζι) και παρ όλα αυτά το τερματίσαμε στην μηχανή διπλοί, ανεξαρτήτως χρόνου, αξίζουν άπειρα συγχαρητήρια στην Θεοδώρα για την συμμετοχή της μαζί μου!!
Για εμένα το έπαθλο ήταν η αρχικά η εμπειρία και έπειτα ο τερματισμός.
Μπράβο σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν και επέστρεψαν στα σπίτια τους σώοι.
Ο Γιώργος το γνωστό γεράκι, ήταν αρχηγός με καταπληκτικό ρυθμό, ο Χάρης άψογος και τον πήγαινε πινακίδα για όσο ακολούθησε, ο Κώστας αυτός με τα λαμπάκια, έδωσε ρεσιτάλ στον εαυτό του και είδε ότι έχει μεγάλα όρια και αντοχές, άντε δηλαδή γιατί ολο μας κλαίγεται στα ταξίδια και θέλει συνέχεια στάσεις. Το καημένο το τσι ες αν είχε στόμα θα με έβριζε για 3 χρόνια με τόση πίεση που έφαγε.
Το σιφτερ δούλευε κατά ριπάς !
Λεβέντες ένα συμπέρασμα έχω, τα τσι ες δεν στρίβουν απλά, αλλά δίνουν μεγάλο πόνο αρκεί αυτός που κρατάει το τιμόνι να το λέει η ψυχή του.
Μπράβο στα υπόλοιπα παιδιά της δεύτερης ομάδας που το πήγαν για όσο ήθελαν.
Αυτό που ζήσαμε, είναι κάτι που δεν αποτυπώνεται στις φωτογραφίες.
Πιστεύω το επόμενο οδοιπορικό από την παρέα του Λεωνιδίου, να μελετηθεί λίγο περισσότερο ωστε να μην είναι τόσο απαιτητικό γιατί αλλιώς χάνεται η έννοια του οδοιπορικού και αυτομάτως μετατρέπεται σε αγώνα που σίγουρα δεν έχει την ίδια απόλαυση και καμμία φορά υπάρχουν παρατράγουδα.
Χθες ευτυχώς όπως έμαθα, υπήρξε νομίζω μόνο μια πτώση ενός συντρόχου με Tenere που τερμάτισε όμως κανονικά.
Καλή αντάμωση
